თვითშეფასება და ნდობა

                  როგორ ყალიბდება ადამიანის  თვითშეფასება?

        თვითშეფასების  ჩამოყალიბების დროს ძალიან დიდი წვლილი მიუძღვის იმას, თუ როგორ აფასებს მას გარესამყარო (პირველ რიგში ოჯახი). პატარა ბავშვისთვის ხუმრობით  შეფასებაც  კი, თუკი ის ნეგატიურია, ძალიან მტკივნეულია და ის ძალიან დიდ კვალს ტოვებს შემდეგ, მოზრდილობაშიც, რაც მშობლებს ხშირად არ ესმით, ისინი ხშირად ამბობენ, რომ ის, რაც თქვეს, ხუმრობით თქვეს.

      გინახავთ ადამიანები, რომელთაც ეუბნები, როგორი ლამაზია და ის გპასუხობს: „კაი რა, რას ვგავარ.“ არ შეუძლია  გადაგიხადოთ მადლობა კომპლიმენტისთვის და აუცილებლად იწყებს კამათს უხერხულობისგან: „რას ლაპარაკობ, რას ვგავარ? გავსუქდი“. თითქოს, ის ათასგვარად ცდილობს, მოგიბოდიშოთ და განიშნოთ, რომ „არ გეგონოს, რომ მე ეს დავიჯერე.“ არადა, შენი კომპლიმენტი, შენი კეთილი  განზრახვა სწორედ იმისკენ იყო  მიმართული, რომ მას ეს დაეჯერებინა.

      ადამიანი თუ მიჩვეული არაა გარესამყაროსგან კეთილგანწყობას, მიაჩნია, რომ  როდესაც კომპლიმენტს ეუბნებიან,  ატყუებენ ან დასცინიან. ადამიანი, რომელიც მიჩვეულია იმას, რომ მისი გამოჩენა უხარიათ, ყველა უფრო ბედნიერი ხდება, ამ ადამიანებს აქვთ გარესამყაროს მიმართ მაღალი ნდობა. ზოგჯერ ასეთ ადამიანებს უცრუვდებათ ხოლმე იმედები, რადგან არ არსებობს ადამიანი, რომელიც ცხოვრების მანძილზე, რაღაცა მტრულს არ გადააწყდება გარესამყაროში. წარმოუდგენელია, ცხოვრება ისე განვლოს, რომ ერთხელ მაინც არ დაჩაგროს ვინმემ, არ დასცინოს, სამყაროსგან ერთხელ მაინც არ მიიღოს უხეშობა, ცუდად მოპყრობა, მაგრამ ასეთ ადამიანებს  იმედი არასდროს უცრუვდებათ, რადგან გარემოდან  წამოსულ ბოროტებას ყოველთვის ჭარბობს ყოველდღიური სითბო,  სიყვარული, ნდობა და  მათ აქვთ  უნარი დაამყარონ  კარგი  ურთიერთობა ადამიანებთან.